ทำยังไงผมจะหายเศร้าได้ครับพี่

.

เศร้านี่คืออาการเป็นยังไงครับ ผมถามแบบนิ่มๆ

.

ผมรู้สึกเจ็บทุกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่เรายังรักกัน

กินข้าว ดูหนัง ไปเที่ยวด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน

จู่ๆเขาก็มีคนใหม่แล้วเขาก็เลือกเดินไปกับคนใหม่

ผมนี่เจ็บจนตัวชา น้ำตาไหลทุกครั้งที่นึกถึง

ผ่านมาสามเดือนแล้ว ผมยังไม่หายเศร้าเลยพี่

.

อืม พี่เข้าใจความรู้สึกนะ

แต่อย่างว่าเนอะ ความรักนี่มันไม่เข้าใครออกใคร

ไม่ต้องการเหตุผลไดๆทั้งนั้น

บทจะมาก็มา จะไปก็ไป

.

พี่ว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า ถามหน่อยสิ

เราเคยซื้อตั๋วไปดูหนังที่คิดว่าหนังมันน่าจะดี

แต่มันกลับโคตรห่วยแตก

แล้วรู้สึกเสียดายเงินบ้างมะ

.

มีครับพี่ หลายเรื่องเลยอย่าให้ต้องพูดชื่อเรื่อง

พี่ถามทำไมครับ (สีหน้างงงวยมึนๆ)

.

ก็แค่ถามน่ะ ไม่มีอะไร

เออ แล้วถ้าให้ไปดูหนังเรื่องนั้นอีกจะไปมะ

.

รอบเดียวก็เกินพอล่ะครับ ไม่คิดจะดูซ้ำสอง

.

ถ้ามีคนซื้อตั๋วฟรีให้ไปดูล่ะ ไปดูมะ ผมถามต่อ

.

ฟรีก็ไม่ไปครับ มันไม่อยากดู ดูแล้วเสียอารมณ์

.

แล้วถ้ามีคนจ้างไปดู ให้เงินด้วย ไปดูมะ

.

อืมมมม สีหน้าครุ่นคิด

ต้องดูก่อนครับว่าได้เงินเท่าไหร่

หนังมันห่วยแตกไม่อยากดู แต่ถ้าจ้างก็ขอคิดดูก่อน

.

ทำไม ซื้อตั๋วฟรีให้ก็แล้ว จ้างก็แล้ว

เรายังไม่ตัดสินใจกลับไปดูเลยล่ะ

.

ก็หนังมันโคตรห่วย ผมไม่อยากดู

ผมก็ไม่ไปสิครับ ดูแล้วก็อารมณ์เสีย

รำคาญ เสียเวลา ถ้าผมไม่อยากดู

ใครก็มาบังคับผมไม่ได้

.

อ้อ งั้นหรอกรึ

แสดงว่าถ้าเราไม่อยากดู

ใครก็มาบังคับเราไม่ได้สินะ!!

.

งั้นบอกพี่หน่อย ทีหนังห่วยแตกเรายังไม่อยากดู

แม้กระทั่งรอบสองเลย แล้วทำไมเรื่องรักๆห่วยแตก

ที่ทำให้เราเศร้าเสียใจทุกวันนี้

เราถึงเข้าไปดูรอบแล้วรอบเล่า

ทั้งที่มันโครตห่วยแตกปานนั้น

แสดงว่า ที่จริงเราชอบเรื่องนี้ล่ะสิ ใช่มะ

.

เอ่อ …. (เงียบ)

ไม่ชอบครับ

.

แต่เราตีตั๋วฟรีเข้าไปดูตลอดเลยนะ ผมแย้ง

เราถึงมาร้องให้ฟูมฟายอย่างนี้

หรือว่า มีใครจ้างเราดูหนังเรื่องนี้มั๊ย

เขาจ้างเราเท่าไหร่พี่อยากรู้

.

ไม่มีใครจ้างครับ (เสียงอ่อย)

.

มีใครบังคับเราดูมั้ย

.

ไม่มีครับ (สีหน้ทอึ้งไปอีก)

.

นี่มันอะไรกัน (ผมแกล้งส่งเสียงโวยวาย)

หนังก็โคตรห่วย แต่เราตีตั๋วฟรีเข้าไปดู

รอบแล้วรอบเล่า ดูแล้วดูอีก

คนจ้างไม่มี แถมตังค์ก็ไม่ได้

นี่แสดงว่า ที่จริงเราไม่ได้อยากหายเศร้าหรอก

เพราะเราชอบมันต่างหากใช่มั้ย (หางเสียงคาดคั้น)

.

เงียบ

.

เงียบ

.

เงียบ

.

นั่นสิครับพี่

ทำไมผมถึงทำอย่างนั้นล่ะ (งง สีหน้างง)

.

ก็เพราะเราเป็นคนที่ไม่ยอมรับผิดชอบ

ชีวิตตัวเองยังไงล่ะ

ทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้น เราก็เป็นสาเหตุหนึ่ง

เมื่อเกิดแล้วเราก็มัวแต่โทษนู่นนี่นั่น

ลองหันมามองตัวเองดูบ้าง

แล้วเลือกทางเดินต่อ อีกคนเขาไปถึงไหนแล้ว

ไม่ใช่หยุดอยู่กับที่แล้วนั่งดูหนังที่ตัวเองไม่ชอบ

เข้าใจบ่???

.

เข้าใจแล้วครับ

.

แล้วจะกลับไปดูอีกไหม หนังเรื่องนี้น่ะ

.

ไม่ละครับ พอกันที (แววตาตัดสินใจได้)

.

ดีมากกกกกก (ชื่นชมให้กำลังใจกันสุดๆ)

.

.

ปล. ตอนนี้คนถามคำถามนี้เมื่อปีที่แล้ว ได้ลืมคนเคยรักเก่าไปแล้วอย่างสนิทใจ แถมยังลงหลักปักฐานกับรักใหม่ไปแล้วอีกด้วย เฮ้ออออ เมื่อ “ตัดสินใจแล้วเวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่ง” จริงๆ55

.

ความรักก็เช่นกัน!!!!

#โค้ชเพียว

.

ทั้งเสียงและภาพของคนอมทุกข์มาแล้วแปดชาติโผล่มาตาม Zoom 

.

เป็น “ลิง” รึไง ผมถาม

.

อะไรอ่ะพี่ งง ผมไม่ได้เป็นลิงสักหน่อย

.

อ้าว ก็ “ท้อ” มีไว้ให้ “ลิง” ถือ นี่

ไม่เคยได้ยินเหรอ ยาหม่องตราลิงถือลูกท้อไง 

.

โหหห พี่ ใครคิดมุกนี้เนี่ย 

ผมท้อจริงๆนะ (หน้าตาดีขึ้นมาหน่อย)

.

55 ไหนท้ออะไรเล่ามาสิ

.

เรื่องงานอ่ะครับ คือหัวหน้าผมเป็นพวกตามน้ำ

ไม่ค่อยตัดสินใจ เวลาถูก หัวหน้าใหญ่สั่ง

แกก็รับมาหมด งานก็เยอะคนก็น้อย ทำงานก็ไม่ทัน 

ไอ้ที่ทันแทบต้องมั่วเอา ทำเท่าที่มีข้อมูล หัวหน้าใหญ่

ก็เรื่องเยอะ ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจ

แต่ตัวเองก็สั่งงานเพิ่มเรื่อยๆ ไม่ถูกใจก็ด่า

หัวหน้าผมก็ง่อยไม่โต้เถียงอะไรเลย 

ผมก็พลอยซวยรับลูกหลงไปด้วย

ผมรู้สึกท้อ ทำไปก็ไม่มีใครเห็นค่า 

.

อืม เรื่องเยอะดีนะ ปกติงานก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

.

ก็ใช่ครับ แต่ผมแค่รู้สึกท้อ เหมือนไม่มีอนาคตยังไงไม่รู้

.

สรุปว่า ที่เรารู้สึกท้อ ก็เพราะ หัวหน้าเรา หัวหน้าใหญ่

งานที่ทำ และก็กังวลอนาคตใช่ไหม

.

ใช่พี่ ถูกทุกข้อเลย

.

ปีนี้ปี พศ อะไร ?

.

2564 ไงพี่ อะไรแค่นี้ก็จำไม่ได้

.

พี่ถามหน่อย ประเทศเราเขาเลิกทาสกันมาได้กี่ปีแล้ว

.

ก็ตั้งแต่สมัย ร.5 นู่นน่ะ ก็หลายร้อยปีอยู่นะ ถามทำไม

.

นั่นสิ เขาเลิกทาสกันมาตั้งนานแล้ว ทำไมเรายังเป็นทาสอยู่อีกล่ะ

.

งงๆๆๆ ไม่เข้าใจ ใครเป็นทาสใคร

.

55 เอาอย่างนี้ คนเป็นทาสน่ะ นายสั่งอะไรก็ต้องทำใช่ไหม

.

ใช่ครับ 

.

แสดงว่า คนเป็นทาสเนี่ยไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเอง ทุกอย่างถูกกำหนดโดยคนอื่น คราวนี้มาลองดูชีวิตเรา ตอนที่เรารู้สึกท้อ ก็เพราะว่าเราถูกเหตุการณ์หรือบุคคลทำให้เรารู้สึกท้อใช่ไหม แสดงว่า ความรู้สึกของเรา เราไม่สามารถเลือกเองได้ คนอื่นเป็นคนกำหนดให้มันเกิดขึ้น แล้วอย่างนี้ ไม่เรียกว่า ทาส จะเรียกว่าอะไรหึ?

.

(อึ้งไป กับความเป็นทาสของตัวเอง)

.

ในทุกๆเหตุการณ์ของชีวิตเรา เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกได้ว่าเราจะ ”รู้สึก” ยังไงก็ได้นะ ถ้าเรามีสติ แน่นอนเราก็จะเลือกสุขใจมากกว่าทุกข์ใจอยู่แล้ว แต่เราไม่ยอมเลือกเอง ต้องให้คนอื่นเป็นคนเลือกให้ แล้วเมื่อไหร่เราจะเป็นไทเสียทีล่ะ

.

โหหหห พี่ลึกกกกมากเลย นี่ผมเป็นทาสคนอื่นเหรอเนี่ย เฮ้อออออออออ

.

ก็ไปเลือกเอาเองนะว่า ในด้านความรู้สึกของเรา เราอยากเป็น “ทาส” หรืออยากเป็น “ไท” 

.

ไม่เอาแล้วครับเป็นทาสเนี่ย 55

#โค้ชเพียว

ปล. ถ้าคนอื่นสามารถกำหนดความรู้สึกที่เราไม่ต้องการให้เกิดขึ้นกับเราได้ก็ให้พึงระลึกว่าเราเป็นทาสความรู้สึกเขาเต็มๆนะครับ

.

คำถามก็คือว่า ทุกวันนี้เราเป็นทาสความรู้สึกอะไรบ้างครับ?

รู้เท่าทันสมอง เดอะซีรี่ย์ ตอนที่ 2: 

“คุณมีสมองมากกว่าหนึ่งสมอง รู้ตัวบ้างไหม”

———————————————————————————-

คุณรู้ไหมว่าคุณไม่ได้มีสมองแค่อันเดียว ที่จริงแล้ว คุณมีสมองมากกว่าหนึ่งสมอง!!

สมองส่วนคอยระวังภัยหรือ “ส่วนสัญชาติญาณ” หรือ ที่เราเรียกว่า

“สมองโบราณ” ที่เราคุยกันตอนที่แล้วจะทำงานเหมือน “เบรก” รถดีๆนี่เอง

.

แต่มนุษย์เรานอกเหนือจากการเอาตัวรอดตามสัญชาติญาณแล้ว

ก็ยังมีความต้องการที่หลากหลายมากมายอลังการดาวล้านดวงอีกด้วย 

ไม่ว่าจะเป็น เงินทอง ชื่อเสียง อำนาจ สิ่งของ คนรัก สุขภาพ 

ความสุขสนุกสนาน ความสงบ ความสัมพันธ์

ซึ่งจำเป็นต้องใช้สมองอีกส่วนหนึ่ง ที่เรียกว่า “สมองส่วนหน้า” หรือ “สมองส่วนช้า”

ในการทำหน้าที่ คิด วิเคราะห์ หาเหตุผล ประมวลผลเชิงตรรกกะ รวมไปถึง 

การสร้างสติสัมปชัญญะให้กับเรา เพื่อนำพาเราลงมือทำไปสู่เป้าหมายที่เราต้องการ

.

เวลาที่คนเรามีความอยากได้เป้าหมาย หรือต้องการอะไรบางอย่างให้เกิดขึ้นกับชีวิต

สมองส่วนนี้ก็จะทำงานเหมือน “คันเร่ง” ที่คอยผลักดันเราให้ออกจากจุดเดิมเสมอ

สมองส่วนนี้กินพื้นที่ของสมองทั้งหมดมากกว่า 40 เปอร์เซนต์ 

มากกว่าสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆแบบเยอะมากๆ

และก็เพราะสมองส่วนนี้เช่นกันที่ทำให้วิวัฒนาการทางสังคมความคิดจิตใจ

ของคนเราพัฒนาซับซ้อนมากกว่าสิ่งมีชีวิตชนิดอื่น ๆอย่างเทียบไม่ติด

.

ในการที่จะเข้าใจกลไกการทำงานของสมองทั้งสองอย่างนี้

ให้เราลองนึกจินตนาการว่า วันนี้เรากำลังขับรถไปเที่ยวสถาณที่สักแห่งหนึ่ง

เราอยากไปให้ถึงเร็วมากๆ เพราะใจไปอยู่ที่นั่นตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว

เราก็จะเหยียบ “คันเร่ง” โดยไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม อะไรทั้งนั้น 

แล้วเราก็จะแตะ “เบรก” น้อย และ “แตะ” ในกรณีที่มันจำเป็นและจวนตัวจริงๆ

แต่ถ้าเรากลัวหรือกังวลอันตรายตลอดเวลา ใจหนึ่งก็อยากถึงอีกใจหนึ่งก็กลัวอันตราย

เราก็จะขับรถแบบระวังภัยขั้นสุด ใจเราจะไม่อยู่ที่ “คันเร่ง” แต่จะไปจะไปอยู่ที่ “เบรก” แทน

.

ดังนั้นแล้ว ถ้าเราคิดตามหลักการปกติในการออกแบบรถยนต์เกียร์อัตโนมัต

“เบรก” คือสิ่งที่เราต้องเหยียบเป็นอันดับแรก 

เมื่อเราปล่อย “เบรก” รถจึงจะเคลื่อนตัวออกไปแบบช้าๆ

และเมื่อเราแตะ “คันเร่ง” รถถึงจะพุ่งตัวไปข้างหน้าตามระดับ “ความซิ่ง” ของเรา

.

สมองก็ถูกออกแบบมาเช่นเดียวกัน “เบรก” ก็คือ “สมองส่วนอัตโนมัติ” 

“คันเร่ง” ก็คือ “สมองส่วนหน้า” นั่นเอง

เมื่อเข้าใจกลไกของมันแล้ว คราวนี้ถ้าเราอยากไปถึงเป้าหมายเร็วๆ

แบบมีสติสัมปชัญญะ เราก็ต้องมาหาทางผ่อน “เบรก” และแตะ “คันเร่ง” กันครับ

.

ที่สมองมันต้อง “เบรก” ก็เพราะสมองกลัวว่า “มันจะเป็นอันตราย”

อันตรายของสมองนี้จะแบ่งได้เป็นสองแบบ ก็คือ  

“อันตรายต่อชีวิต” และ “อันตรายต่อจิตใจ”

ดังนั้นวิธีผ่อน “เบรก” ให้สมองรู้สึก “ปลอดภัย” คลายความ “กลัว” 

ก็ให้แก้ไปตามเงื่อนไขตามธรรมชาติของสมองครับ

.

เริ่มที่ “สมองส่วนอัตโนมัติ” กันก่อน สมองส่วนนี้ “กลัวตาย” ชัดเจน

ความรู้สึกกลัวของคนเราเชื่อมโยงโดยตรงกับ “การหายใจ” 

ให้นึกภาพว่า ถ้าเราเดินหลงป่าแล้วดันเดินไป “เจอเสือ” 

คงไม่ต้องบอกนะครับว่า ทั้งหัวใจเต้นและการหายใจเราจะเป็นยังไง

อันนั้นคือภาวะ “อันตรายต่อชีวิต” ที่สมองรับรู้ 

ดังนั้นเมื่อเรารู้สึกกลัวเมื่อตั้งเป้าหมาย ให้เราค่อยๆนั่งหรือนอนลงช้าๆ 

เอามือจับหัวใจแล้วค่อยๆหายใจเข้าออกลึกๆช้าๆหลายๆครั้ง

พร้อมกับบอกตัวเองใจใจไปด้วยว่า “ไม่มีอะไรน่ากลัว ที่นี่ปลอดภัย”

สมองจะรับรู้ว่า เรา “อยู่ในที่ที่ปลอดภัย” แล้ว 

.

คราวนี้ส่วนที่เป็นความท้าทายอย่างมากก็คือ “อันตรายต่อจิตใจ”

อาการที่แสดงออกมาชัดเจนก็คือ เครียด กดดัน วิตกกังวล กลัวล้มเหลว 

อันนี้จะเชื่อมโยงโดยตรงกับสมองส่วนช้าล้านเปอร์เซนต์ 

เพราะว่าเราป้อนข้อมูลบางอย่างที่ไม่ใช่อยู่ในรูปแบบที่สมองคุ้นเคยเข้าไปนั่นเอง

.

ดังนั้นเราจะต้องให้สมองส่วนนี้ผ่อน “เบรก” และแตะ “คันเร่ง” ทันที

โดยการให้สมองได้ประมวลผลคิดวิเคราะห์หาเหตุผลผ่านการตั้งคำถาม

คำถามที่เราจะถามสมองของเราก็คือ (ให้ลองตั้งเป้าหมายแล้วถามตัวเองไปด้วยครับ)

.

คำถามที่ 1

“ฉันรู้ว่าเป้าหมายนี้มันยากนะ แต่ฉันจะทำให้มันสำเร็จได้ยังไง” 

.

คำถามที่ 2

“ถ้าฉันไม่รู้เรื่องนี้(การทำเป้าหมายให้สำเร็จ) แล้วมีใครที่พอจะรู้เรื่องนี้บ้าง”

.

คำถามที่ 3

“ถ้าฉันไม่มีทรัพยากรเพียงพอที่จะบรรลุเป้าหมายนี้ แล้วใครพอจะมีบ้าง”

.

ลองถามแล้วลองตอบตัวเองดู แล้วลองประเมินดูสิว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไงบ้างกับเป้าหมายนี้

.

นอกจากการผ่อน “เบรก” และ แตะ “คันเร่ง” แล้ว 

เรายังต้องการ ระบบนำทาง GPS แบบ 4D ที่แม่นยำชัดเจน 

และไม่หายไปถึงแม้จะไม่มีสัญญาณอินเตอร์เนต 

เพื่อที่ว่า ต่อให้เราขับรถหลงทาง ระบบนี้ก็จะนำทางเรากลับมาอยู่ในเส้นทาง

ที่จะพาเราไปสู่เป้าหมายได้ตลอดเวลานั่นเอง

.

การจะทำให้ระบบนำทางเราชัดเจนในสมอง 

เราต้องการให้สมองหลั่งสารเคมี สองตัวออกมา

เพื่อที่ว่ามันจะได้ปักเป้าหมายไว้ไม่ลืมเลือน เหมือนที่เราปัก GPS

สารที่ว่านั้นก็คือ  “สารแห่งความตื่นเต้น” (โดรพามีน)

และ “สารแห่งความรักและผูกพันธ์” (ออกซิโตซิน)

.

ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเราจะทำอย่างไรให้สารเคมี 2 ตัวนี้หลั่งออกมาในสมองยอะๆ 

เพื่อจะให้เรารู้สึกตื่นเต้นและ ผูกพันธ์กับเป้าหมายนี้ ซึ่งเราสามารถทำได้โดย

เขียนเป้าหมายและสร้างวิชั่นบอร์ด เอาภาพเป้าหมายมาดูทุกวี่ทุกวัน

จินตนาการถึงความสำเร็จ  และเล่าให้คนคอเดียวกันฟังถึงเป้าหมายของเรา

.

ขอเตือนไว้อย่างหนึ่งนะครับ อย่าไปเล่าความฝันหรือเป้าหมาย

ให้คนที่ชอบขัดคอเราฟังบ่อยๆ 

เพราะเดี๋ยวสมองจะได้รับการยืนว่า “คุณทำไม่ได้หรอก” 

แล้วคุณจะหลงเชื่อไปตามนั้นจริงๆ

.

เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่มีใครช่วยคุณได้แล้วครับ 

แต่ถ้าตอนนั้นมาถึง ก็มาหาโค้ชได้นะครับ ยังพอมีทางแก้อยู่55

———————————————————————————-

โค้ชเพียว

ดร. วีรพงษ์ ศรัทธาผล

รู้เท่าทันสมอง เดอะซีรี่ย์ ตอนที่ 1: 

“สิ่งที่คุณต้องการอาจไม่ใช่สิ่งที่สมองต้องการ”

———————————————————————————-

เคยสงสัยไหมครับว่า ทุกครั้งที่เราตั้งใจจะทำอะไรใหม่ๆ 

ส่วนใหญ่แล้วทำไมเราถึงได้ล้มเลิกกลางคันซะอย่างงั้น ขนาดบางทีก็มาได้ครึ่งทางแล้ว

ไม่ว่าจะเป็นการตั้งเป้าใหม่ๆ เช่น การลดน้ำหนัก (ครั้งที่เท่าไหร่ก็จำไม่ได้แล้ว)  

การหารายได้เก็บเงินเพิ่ม (ยิ่งตั้งใจดันใช้จ่ายฟุ้งเฟ้อกว่าเดิม)  

ขยายธุรกิจ หาแฟนสักคน หรือแม้กระทั่งการตั้งใจเข้าฟิตเนสอาทิตย์ละครั้ง 

อุตส่าห์ไปสมัครรายปีมาแล้ว สุดท้ายไป 2-3 เดือนแรกก็เลิกไป จ่ายค่าฟิตเนสไปฟรีๆ  

หรืออยากจะเปลี่ยนชีวิตด้วยการนั่งสมาธิวันละแค่ 5 นาที ทำได้อยู่ 5 วันก็เลิก

.

ทำไมมันเป็นอย่างนั้นไปซะล่ะ ทำไมเราถึงเป็นคนแบบนี้

.

ข่าวดีครับ ถ้าคุณทำไม่ได้ ขอให้รู้เลยว่า  “ไม่ใช่ความผิดของคุณ” 

ให้โยนความผิดไปที่สมองล้วนๆได้เลยครับ  (แอบดีใจอยู่ใช่ไหมล่ะ) 

.

ก่อนอื่นต้องเข้าใจว่า ร่างกาย ความคิด อารมณ์ และพฤติกรรมของเรา

ล้วนถูกควบคุมสั่งการโดยสมอง สมองก็เหมือนรัฐบาลนั่นแหละครับ

ควบคุม สั่งการ ออกกฏหมาย ให้เราทำตาม ไม่ว่าเราจะชอบหรือไม่ชอบก็ตาม

ลองนึกภาพว่าถ้าไม่มีสมองนี่เราจะดำรงชีวิตกันยังไงก็นึกภาพไม่ออก

 ดังนั้นมันจึงสำคัญมากที่จะต้องเริ่มทำความรู้จักรัฐบาลของเราอย่าถ่องแท้ซะหน่อย

.

.

เริ่มแรกเลยเราควรจะต้องรู้ว่าสมองเราวิวัฒนาการมาด้วย 

หลักการสำคัญอยู่สองประการ

.

ประการแรก คือ “ความปลอดภัย” ปลอดภัยและปลอดภัย ยังไงก็ต้องปลอดภัย

ใช่ครับ Safety First คุณต้องมีชีวิตรอดให้ยืนยาวให้ได้ก่อนครับ 

คุณต้องสร้างคนรุ่นต่อไป (ก็คือมีลูกนั่นแหละ) และส่งต่อสมองที่ปรับปรุงแล้วให้กับคนรุ่นหลัง

ดังนั้นสมองจะรีบตายเร็วไม่ได้ ยังไงก็ห้ามตาย เป็นทุกข์ได้แต่ก็ห้ามตายอยู่ดี 

.

ประการสอง คือ “ประสิทธิภาพ”  เพราะสมองมีงานต้องทำมากมายก่ายกอง

ตั้งแต่การควบคุมการกระพริบตา ขยับแขนขา จังหวะการหายใจ 

ไปจนถึงการคิดวิเคราะห์ข้อมูลต่างๆในเชิงตรรกกะเหตุผล 

ทำงานเยอะขนาดนี้ สมองจึงต้องจัดลำดับความสำคัญ ไม่งั้นไม่ไหวหรอกครับ

สมองเราหนักไม่เกินกิโลครึ่งแต่ใช้พลังงานประมาณ 20 เปอร์เซนต์ของทั้งร่างกาย

เพื่อประหยัดพลังงานให้มากที่สุด สมองจึงจัดความสำคัญให้ทำงานแบบ “ทำน้อยได้มาก” 

แต่ “สำคัญ” ของสมองกับ “สำคัญ” ของเรานี่คนละเรื่องกันเลยนะครับ

.

อะไรที่มันเป็น “สิ่งใหม่” ไม่อยู่ในรูปแบบเดิมๆอันนี้ไม่สำคัญสำหรับสมอง

สังเกตุดูเลยก็ได้ว่าถ้าวันไหนคุณเครียด หรือทำอะไรที่ไม่คุ้นเคย คุณจะรู้สึกเหนื่อยมาก

เพราะสมองใช้พลังงานในการทำงานมากกว่าปกตินั่นเอง

.

ด้วยหลักการสองอย่างนี้ สมองจะใช้ “นิวรอน” สารสื่อประสาท

ที่มีโครงข่ายคล้ายใยแมงมุม สร้างรูปแบบการคิด รูปแบบอารมณ์ 

รูปแบบพฤติกรรมซ้ำๆ จนกลายเป็นระบบ  “อัตโนมัติ” ที่สามารถทำงาน

แบบไม่ต้องคิดไม่ต้องเปลืองพลังงานแบบ Auto Pilot ให้เราครับ

เรียกว่าเป็นซอฟแวร์ที่ติดตั้งเอาไว้ให้แบบออกมาจากโรงงานเลย

.

เช่น ตื่นเช้ากี่โมง แปรงฟัน อาบน้ำ กินข้าว ขับรถไปทำงานทางเดิมๆ 

อารมณ์แบบเดิมๆ การคิดแบบเดิมๆ พูดและทำแบบเดิมๆ 

.

.

สมองทั้งสองอย่างนี้เรารวมๆเรียกมันว่า  “สมองโบราณ” ก่อนนะครับ

ซึ่งสมองส่วนนี้มีมาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์นมนานกาเลมาแล้ว

อยู่ตรงบริเวณ “ก้านสมอง” ของเรานี่เอง และสมองส่วนนี้

จะควบคุมความรู้สึกแบบสัญชาติญาณว่าจะ “หนี” หรือ “สู้”

และถ้าสมองรู้สึกว่ามันอันตราย สมองจะเลือก “หนี” ให้เราก่อนครับ

.

ดังนั้นการตั้งเป้าหมาย “ไม่ยาก” แต่การทำให้เป้าหมายบรรลุนั้น “ยาก”

เพราะว่า เป้าหมายที่เราตั้งไว้ใหม่ มันเป็นอะไรที่เราจำเป็นจะต้องออกจาก

รูปแบบความคิด อารมณ์ และพฤติกรรมเดิมๆ นั่นเอง

และเมื่อไหร่ก็ตามที่เราเริ่มต้นสร้างรูปแบบใหม่ 

สมองจะเริ่ม “กังวล” และประเมินว่า “เสี่ยง” อยู่เสมอ และด้วยความ “กลัวตาย” ครับ 

สมองจะคอยผลักดันให้เรากลับไปอยู่รูปแบบเดิมที่ปลอดภัยสำหรับสมองเสมอ

.

.

เห็นไหมครับว่า มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลยที่ตั้งเป้าหมายไว้แล้วก็ทำไม่ได้ซะที

เพราะรูปแบบใหม่ทั้งความคิด คำพูด การกระทำมักต้องใช้เวลาในการสร้างและพัฒนาครับ

แต่ถ้าเราไม่รู้วิธีการใช้งาน “สมอง” การสร้างรูปแบบใหม่จะถูกสร้างขึ้นได้ยากมาก

เราก็จะถูกสมองดึงกลับมาที่รูปแบบเดิมเสมอๆ 

.

ตอนหน้า เรามารู้จักสมองอีกส่วนที่จะช่วยเราสร้างรูปแบบใหม่ได้ง่ายขึ้น

เพื่อไปให้ถึงเป้าหมายที่เราต้องการกันครับ

———————————————————————————-

โค้ชเพียว

ดร. วีรพงษ์ ศรัทธาผล

เคยสงสัยตัวเองไหมครับว่า เวลาเราตั้งเป้าหมายแล้ว มักจะล้มเลิกกลางคันหรือเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง”?

มันเกิดอะไรขึ้นและอะไรเป็นสาเหตุ?

เรามีคำตอบให้ครับ

มันเกิดจาก “ความขัดแย้ง” ภายในตัวเราครับ
เปรียบเทียบง่ายๆแบบเห็นภาพก็คือ

ปั่นจักรยานขึ้นเนินเขาสูงชันเพื่อไปเข้าเส้นชัย หรือ

พายเรือทวนกระแสน้ำเชี่ยวเพื่อไปสู่เป้าหมาย

เป้าหมายคือที่ที่เราจะไป
ความขัดแย้งก็คือแรงกระแทก “สวนทาง”
กับเป้าหมาย
ยิ่งมีความขัดแย้งมากเท่าไหร่
แรงฉุดกระชากถอยหลังก็จะมีมากเท่านั้น

ทำให้เราเหนื่อยมากขึ้นเวลาทำอะไรเพื่อไปสู่เป้าหมาย
สุดท้ายพอเหนื่อยล้าทางใจมากเข้า
ก็เลิกทำมันซะเลย

ถ้าเราไม่มีความขัดแย้ง
มันก็เปรียบเสมือน เราปั่นจักรยานทางเรียบ พายเรือในน้ำนิ่ง เพื่อไปสู่เป้าหมาย ไปได้ไวหรือไปได้ช้าก็ขึ้นอยู่กับแรงของเรา

แต่อย่างน้อย ก็ไม่มีแรงต้านหรือแรงฉุดที่บังคับให้เราต้องใช้พลังมากกว่าปกติ

แล้วความขัดแย้งมันคืออะไร แก้ยังไงล่ะ

โชคดีครับ เพราะเราก็มีคำตอบให้คุณอีกเช่นกัน

ตามผมมาครับ เราจะไปทำความรู้จักความขัดแย้ง
และวิธีทางที่จะแก้มันให้หาย

อันแรก “ความขัดแย้งด้านอารมณ์”
อันนี้เป็นปรากฏการณ์ชั้นนอกสุด เห็นได้ชัดเจน
เช่น อยากลดน้ำหนักแต่ก็อยากกิน
อยากออกกำลังกายแต่ก็ขี้เกียจ
อยากมีเงินเยอะแต่ไม่อยากทำงานหนัก
คือประมาณว่า “อันนี้ก็อยากทำ” แต่ “อันนี้ก็อยากทำ” หรือในทางตรงกันข้าม

วิธีแก้ : ทำให้ชัดโดยถามตัวเองครับว่า แท้ที่จริงแล้ว”คุณต้องการอะไร” และ “ทำไมคุณถึงต้องการมัน”

อันที่สอง “ความขัดแย้งด้านความเชื่อ”
เช่นคนบางคนต้องการรวยหรือมีเงินเยอะ
แต่ดันเชื่อว่าเงินคือสิ่งที่ไม่ดี หรือไม่ชอบคนรวย
แค่ตั้งเป้าจะรวยก็ถูกเตะสกัดแล้ว
หรือต้องการรักแท้
แต่เชื่อว่ามันไม่มีจริง
ถ้าเป็นอย่างนี้ชาตินี้ก็คงไม่เจอรักแท้แน่นอน

ความขัดแย้งอันนี้ดูผิวเผินดูไม่ออกครับ
ต้องทำโดยการค้นเอา “ความเชื่อ” ที่ขัดแย้ง
ออกมาพิจารณาดูกัน

วิธีแก้ : หาทางกำจัดความเชื่อเดิมที่ไม่สนับสนุนเป้าหมายเราทิ้งไปซะ โดยการหาตัวอย่างต่างๆมาหักล้างความเชื่อเดิม หรือถ้าจำเป็น ก็ต้องให้ “ความหมายใหม่” กับ “ความเชื่อเดิม”

อันที่สาม “ความขัดแย้งเกี่ยวกับตัวตน”
อันนี้ยิ่งลึกลงไปอีกครับ นั่นก็คือ
ไม่สามารถนึกภาพตัวเองตอนบรรลุเป้าหมายได้
ซึ่งนั่นก็คือ ตัวเราเองเชื่อว่าเราไม่คู่ควร
เราไม่ดีพอ ไม่มีค่าพอ สำหรับเป้าหมายนี้
คือลึกๆแล้ว ไม่มีความมั่นใจที่จะจัดการกับการบรรลุเป้าหมายที่ตัวเองตั้งไว้ได้

วิธีแก้ : ต้องเริ่มจาก “รัก” และ “ชอบ” ตัวเองก่อนครับ การทำ Incantation ก็ช่วยได้ หรือจะทดลองทำ “ตัวตนสมบูรณ์แบบ” ก็จะยิ่งดี

ลองสำรวจตัวเองดูนะครับว่า “คุณมีความขัดแย้ง” กับเป้าหมายบ้างรึป่าว

#โค้ชเพียว
#สำเร็จไวถ้าใช้สมองเป็น

ผมรู้สึกว่าโลกเปลี่ยนแปลงเร็วมากและรู้สึกว่าการรับมือของเราดูน้อยไป และยิ่งรู้ว่า ผู้นำธุรกิจยุค 4.0 ต้องมีสมรรถนะ 11 ข้อ นี่ยิ่งดูตื่นเต้นน่าสนใจปนตกใจครับ

จากการสำรวจผู้ประกอบการธุรกิจในประเทศไทยพบว่ามีมากถึง 56% ที่ไม่รู้และก็ไม่สนใจและก็ไม่อยากตอบว่า ไทยแลนด์ 4.0 คืออะไร และอีก 23% ก็รู้แค่ว่าเป็นนโยบายของรัฐ

ดร. ภาณุ เชาว์ปรีชา ผู้เชี่ยวชาญด้านการวางแผนกลยุทย์และเป็นผู้อำนวยการศูนย์ให้คำปรึกษา การบริหารจัดการ บริษัทศูนย์พัฒนาองค์รวม ได้มาสรุปภาพรวมของเศรษฐกิจ4.0 ที่มีเป้าหมายไปอีก 15 ปีข้างหน้าอย่างน่าสนใจว่า

เศรษฐกิจของประเทศตอนนี้เน้นไปทางอุตสาหกรรมซึ่งเราต้องทำงานหนักมากแต่รายได้ยังน้อย ดังนั้นการจะขับเคลื่อนไปสู่ยุคที่คนไทยจะมีรายได้มากขึ้น แบบทำน้อยได้มากนั้น จำเป็นต้องมีนวัตกรรมมาเป็นตัวช่วย ซึ่งก็กลายเป็นที่มาของนโยบาย ไทยแลนด์ 4.0 ไม่ว่าจะเป็นเทคโนโลยี หรือความคิด เพื่อมาช่วยเพิ่มมูลค่าให้กับสินค้าและบริการเดิมๆ ที่เรามีอยู่

ความก้าวหน้าทางด้านเทคโนโลยีและนวัตกรรมในโลกนี้ไปใกลมาก ไม่ว่าจะเป็นปัญญาประดิษฐ์ หุ่นยนต์โต้ตอบแทนมนุษย์ หรือธุรกรรมทางการเงินผ่านมือถือ ที่แทบจะเรียกได้ว่าทำลายล้างธุรกิจรูปแบบเดิมๆ ให้แทบไม่มีที่ยืน

ดังนั้นผู้นำยุคใหม่ 4.0 ควรจะต้องมีความพร้อมรับมือกับสิ่งที่จะเกิดในอนาคต และสิ่งที่สำคัญคือผู้นำยุคใหม่ต้องมีคุณสมบัติหรือสมรรถนะที่พร้อมต่อการเปลี่ยนแปลงนี้ได้

มาดูกันว่ามีอะไรบ้างครับ

1. ตื่นตัวตามโลกให้ทัน (Be Vigilant)
2. หาที่ยืนไม่ให้หลุดไปจากวงจรลูกค้า (Stay Relevant)
3. รวดเร็วและยืดหยุ่น (Be Fast & Flexible)
4. พัฒนาสมรรถนะและศักยภาพผู้นำด้านดิจิตัล (Develop Digital Cappabilities & Leadership)
5. สร้างระบบและเครือข่ายรองรับ (Build Ecosystem/Network/Strategic partnership)
6. เข้าใจการเกิดขึ้นของนวัตกรรมแทนที่ใหม่ๆ (Understand Disruptive Innovation)
7. สร้างแพลตฟอร์มสำหรับนวัตกรรม (Create Platform for Innovation)
8. มีกลยุทธในการบริหารทรัพยากรมนุษย์ (Have Human Resource Strategy)
9. สร้างวัฒนธรรมองค์กรที่เหมาะสมต่อการก่อเกิดนวัตกรรม (Create Innivative/Productive Culture)
10. มีจริยธรรม (Be Ethical)
11. เด็ดเดี่ยวกล้าตัดสินใจ (Be Decisive)

เป็นไงบ้างครับสำหรับสมรรถนะที่กล่าวมาทั้งหมด
เล่นเอาผมต้องอ้าปากค้างอย่างน่าตกใจเพราะการจะพัฒนาคุณสมบัติที่จำเป็นสำหรับ ผู้นำยุคใหม่ 4.0 นี่ต้องใช้เวลาพอสมควรทีเดียวครับ
และที่น่าตื่นเต้นในงาน มีการทำโพลออนไลน์ สำรวจความคิดเห็นผู้เข้าร่วมเสวนาว่า สมรรถนะใหนที่จำเป็นที่สุด

อันดับที่ 1: 25% ตอบว่า รวดเร็วและยืดหยุ่น (Be Fast & Flexible)
อันดับที่ 2: 16% ตอบว่า มีจริยธรรม (Be Ethical)
อันดับที่ 3: 13% ตอบว่า พัฒนาสมรรถนะและศักยภาพผู้นำด้านดิจิตัล (Develop Digital Cappabilities & Leadership)

เป็นคำตอบที่น่าสนใจมากครับ แสดงว่าทุกคนเริ่มเห็นว่าธุรกิจ 4.0 เข้ามาใกล้ตัวขึ้นทุกที แต่ในขณะเดียวกันผลโพลล์พบว่า ส่วนใหญ่ 70 จาก 90 คนตอบว่า ในองค์กรของตัวเองไม่มี HR Strategy ที่จะตอบโจทย์ ธุรกิจ 4.0

ซึ่งเป็นอะไรที่ผมว่าท้าท้ายทั้งผู้บริหารและ HR ยุคนี้อย่างแน่นอนที่เดียวครับ

ว่าแต่องค์กรของท่านละครับได้มีการเตรียมความพร้อมไว้แล้วรึยัง

#โค้ชเพียว
#สำเร็จไวถ้าใช้สมองเป็น

จากครูบ้านๆธรรมดากลายมาเป็นเจ้าพ่อ E-comerce ของ Alibaba ที่มีมูลค่ามหาศาล

แบบนับตัวเลขกันไม่หวาดไม่ไหวเลยทีเดียว

คำถามคือ อะไรที่ทำให้เขาแตกต่างและประสบความสำเร็จแตกต่างจากคนอื่นทั้งๆที่จะว่าไป เขาเองก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่าคนอื่นและล้มเหลวมาก็เยอะ

แจ๊คหม่ามักจะพูดเสมอว่า เขามาจากครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวย

ผมนั่งฟังปาฐกถาของเขาด้วยใจจดจ่อว่า อะไรนะที่ทำให้มีแจ๊คหม่าขึ้นมาในวันนี้

“คุณรู้มั๊ย ผมเคยสอบตกมาหลายครั้ง ทั้งระดับประถมและมัธยม

สอบเข้ามหาวิทยาลัยถึง 3 ที่แต่ก็สอบไม่ติด จนไปสอบติดที่มหาวิทยาลัยครู

พอเรียนจบแล้วอยากมีเงิน ก็ไปสมัครงาน 30 กว่าที่ ก็ไม่มีที่ใหนรับ

ตอน KFC มาเปิดใหม่ๆที่จีน ไปสมัคร 24 คน เขารับ 23 คน และผมเป็นคนเดียวที่เขาไม่รับ

ไปสมัครสอบตำรวจ 5 คน เขารับ 4 คน และผมก็เป็นคนเดียวที่สอบไม่ติดอีก

สุดท้ายผมสมัครเป็นครูมหาวิทยาลัย ได้เงินเดือนประมาณ 10 ดอลล่า

มันเป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากพอตัว”

แจ๊คหยุดช่วงเวลานี้ไว้พร้อมกับสาดสายตาไปทั่วห้อง

“แต่คุณรู้ไหม” แจ๊คพูดขึ้นมาพร้อมกับที่ผมลุ้นตัวโก่งว่าเขาจะพูดอะไร

“ผมไม่เคยบ่นเลย ผมยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น และคิดว่า

เราอาจจะยังไม่ดีพอ และคิดอยู่เสมอว่า มันมีบางสิ่งบางอย่างที่พิเศษรอผมอยู่”

คำพูดนี้เล่นเอาผมขนลุกเลยครับ รู้แล้วว่านี่เองที่ทำให้มีแจ๊คหม่าในวันนี้

คนล้มเหลวทั่วไปก็คือคนที่ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ แล้วก็เริ่มบ่น คร่ำครวญ นั่นก็เพราะเขาไม่สามารถรับมือกับความเจ็บปวดได้

เขาจึงต้องโยนความผิดเหล่านี้ไปให้คนอื่น หรือสิ่งอื่นๆ เป็นอาการของคนที่ไม่สามารถควบคุมชีวิตของตัวเองได้

แล้วแจ๊คล่ะ นอกจากเขาไม่บ่นแล้วเขายังหันมามองดูตัวเองว่าเขายังขาดอะไร

นี่คือปรากฏการณ์ของคนที่เข้าควบคุมชีวิตของตัวเองได้เต็มที่ร้อยเปอร์เซนต์

เมื่อไหรก็ตามที่เราควบคุมชีวิตตัวเองได้ เมื่อนั้นความสุขความสำเร็จก็เปิดทาง

นอกจากนี้ ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้แจ๊คยืนหยัดต่อความยากลำบากอยู่ได้นั่นก็คือ

การมองอนาคตในแง่บวก เพราะไม่ว่าจะเกิดอะไรที่ยากลำบากกับเขา

เขาก็มีความเชื่อว่า มันมีบางอย่างที่พิเศษรอเขาอยู่ ถ้าเขาผ่านช่วงยากลำบากนี้ไปได้

ลองนึกถึงตัวคุณเองสิครับ หากวันนี้คุณเจอเหตุการณ์เลวร้ายถาโถมประเดประดังเข้ามาทุกทิศทาง แล้วคุณบอกตัวเองว่า

“ทุกครั้งที่เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นก็เพื่อผลักดันฉันไปสู่จุดที่ดีสุดยอดกว่าเดิมเสมอ”

คุณว่าคุณจะรู้สึกยังไงและคุณจะทำอะไรต่อ เมื่อ เปรียบเทียบกับคำพูดที่ว่า

“ทำไมเรื่องเลวร้ายยังงี้ถึงเกิดขึ้นกับฉัน”

“เมื่อเราหยุดบ่นเราก็จะมีเวลามองหาโอกาสทันที” แจ๊คเริ่มพูดต่อ

“ผมเรียนรู้ภาษาอังกฤษด้วยตัวผมเองจากการรับจ้างเป็นไกด์

ผมเรียนรู้ที่จะเปิดโลกและใช้สมองผมให้มากที่สุด

ทุกสิ่งที่ผมได้ยินได้ฟังมา ผมมักจะตั้งคำถาม 3 ข้อ”

ผมนี่หูผึ่งรอฟังคำถามของแจ๊คเลยครับ เพราะผมรู้ว่า

การตั้งคำถามที่ดีนั้น สามารถสร้างผลลัพ์ที่แตกต่างให้กับชีวิตเราได้อย่างมหาศาล

“หนึ่ง มันเป็นเรื่องจริงไหม

สอง มันมีโอกาสอะไรซ่อนอยู่บ้าง

สาม มันมีอะไรที่ฉันสามารถทำให้แตกต่างไปจากนี้ได้บ้าง”

ผมนี่ยอมใจเลยครับกับ 3 คำถามนี้เพราะมันสุดยอดมาก

เหตุผลก็เพราะว่า คำถามแรกเป็นการตัดอารมณ์และความรู้สึกออกจากเรื่องราว

คนเราพอได้ยินได้ฟังอะไรมักจะตัดสินบนความเชื่อเดิมของตัวเองก่อนว่า

“ใช่” หรือ “ไม่ใช่” “จริง” หรือ “ไม่จริง” “ดี” หรือ “ไม่ดี” แล้วจะใส่อารมณ์ร่วมไปด้วย

ทำให้ไม่สามารถแยกเรื่องได้ว่าอันใหนจริงอันไหนปลอม

สุดท้ายจะตัดสินเรื่องราวไปตามอารมณ์

คำถามก็คือว่า “คุณเชื่อมั่นได้แค่ใหนว่าทุกครั้งที่คุณตัดสินใจตามอารมณ์แล้วคุณได้ผลลัพธ์ตามที่คุณต้องการเสมอ”

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคุณลองตั้งคำถามหาความจริงก่อน แล้วตามด้วย “มันมีโอกาสอะไรซ่อนอยู่”

สมองมนุษย์มหัศจรรย์มากครับเมื่อคุณตั้งคำถามอะไรให้ตัวเอง เขาก็จะหาคำตอบมาให้

เมื่อเห็นโอกาสแล้วคุณจะทำโอกาสนั้นให้เป็นประโยชน์กับคุณยังไง

ก็ลองดูว่าถ้าเป็นคุณ คุณจะทำให้มันแตกต่างออกไปยังไง

และนั่นเองก็คือจุดเริ่มต้นของความสำเร็จของแจ๊ค

“มีหลายคนมาบ่นกับผมว่า เงินหายากเศรษฐกิจไม่ดี อันนี้ก็ทำไม่ได้ อันนั้นก็ทำไม่ได้

คุณรู้ไหมวันที่ก่อนหน้าที่ผมจะนำบริษัทผมเข้ามาจดทะเบียนในตลาดหุ้น

มีแต่คนบ่นกับผมว่า อันนี้ไม่ดี โมเดลธุรกิจไม่ใช่ มันเป็นไปไม่ได้

แต่หลังที่ผมทำ Alibaba จนประสบความสำเร็จ

มีแต่คนมาบอกผมว่า คุณเก่งมาก ช่างเป็นโมเดลธุรกิจที่ดี

ผมรู้จัก อินเตอร์เนทครั้งแรก 1994 และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมเห็นโอกาส

ถึงแม้จะมีหลายคนบอกว่า ไม่เข้าท่า เป็นไปไม่ได้

แต่จากประสบการณ์ของผมที่ได้รู้จักพูดคุยกับคนสำคัญของโลก

ไม่ว่าจะเป็น บิลล์ เกต วอเร้น บัปเฟท มาร์ค ซัคเคอร์เบิร์ก

ทุกคนล้วนแล้วแต่มี ความคาดหวังที่ดีต่ออนาคต”

แจ๊คพูดปิดท้ายพร้อมกับส่งสายตาเชิญชวนให้ทุกคนมองโลกอนาคตในเชิงบวก

“และนั่นก็ทำให้ผมมีวันนี้ “ แจ๊คไม่ได้กล่าวเอาไว้ แต่ผมสรุปให้แจ๊คเอง

ทันที่ที่คุณหยุดบ่นแล้วหันมามองตัวเอง

เมื่อนั้นคุณก็เริ่มเข้ามาควบคุมชีวิตคุณเองได้แล้ว

มองไปที่อนาคตอันสดใสและหาโอกาสอยู่เสมอ

เมื่อนั้นความสำเร็จก็จะอยู่ในมือคุณ

#โค้ชเพียว

#นักสร้างสมองแห่งความสำเร็จ